شده سرگردان شوی انگار كه هيچ راهی نیست....

خيابان گردي مي كنم با همه ی كم صبري ام.

 صداي آدمها آزارم مي دهند و كوچه ها مي چرخند زیر پاهايم.

طراوت ،لاي انگشتهاي بهار يخ زده انگار.

باید اين بغض ميخ شده روي ديوار دلم رابه  كجا ببرم؟

 به هزار روش از تو گريختم تا تو آرام بگیری

صدايي شده ام كور و بي انعكاس

 و اينهمه حاصل همه ی نداشته هاي من است.

حالا چه تفاوت مي كند كجا نفس بكشم ؟

روزها با تو ام و بي تو.

چه بي تابم و هر لحظه دور ميشوم از سايه دروغين خود.

من پنجره ام را بسته ام با دستهاي تو.

 چقدر آرام چقدر بي صدا مي روند شكوفه ها به دست باد

و هذيانهاي من شده اند مثل نياز.

بهار هم سكوت مي كند وآرام مي گذرد بر روزهايم.

كسي همه روزهايم را بريده و من بي خيال همه چيز شده ام

 رها در بهار سالي كه مي آيد

و مي دانم آبستن اتفاقاتي است خوش و نا خوش. خواسته و نا خواسته.

 كاش خدا بتازد و براند تمام سرنوشت را، كه با رقم زدن دستهايش عجيب آشنايم.

 كاش بيايند لحظه ها و بگذرند.

خاطره ها گاه غریب می شوند گاه آنقدر نزدیک

 که تو فراموش می کنی فاصله ی لحظه ها را.

 و شنیدن خاطره ها و آرزوهای آدمها لذتی دارد نگفتنی،